2 نوامبر 2022- محققان دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا به دنبال راه‌هایی برای بهبود زخم‌ها با استفاده از پروتئین شفابخشی هستند که در جنین‌ها فعال است، اما در بزرگسالان تا حد زیادی غیرفعال می باشد و در بزرگسالان دیابتی وجود ندارد.
پرفسور Chandan K. Sen، استاد برجسته جراحی و مدیر مرکز پزشکی ترمیمی و مهندسی ایندیانا در دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا(ICRME)، گفت: ما بر اساس یافته های مطالعات قبلی در سایر موسسات می دانیم که اگر جنین زخمی شود، می تواند بافت را بازسازی کند یا آن را مانند یک بافت جدید ترمیم کند، اما پس از تولد، این حد از توانایی در ترمیم زخم وجود ندارد. ترمیم در بزرگسالان نسبتاً ناکارآمد است که اغلب با تشکیل اسکار نامطلوبی همراه است.
در این مطالعه که اخیراً در Molecular Therapy منتشر شد، محققان بر پروتئینی به نام فسفولیپید هیدروپراکسید گلوتاتیون پراکسیداز که به جای سلنوسیستئین، اسید آمینه ی سیستئین را در موتیف کاتالیزوری خود دارد [1] یا NPGPx، متمرکز شد.این پروتئین در بافت جنین فعال است اما پس از تولد غالبا در پوست غیر فعال می شود.
پرفسور Sen، گفت: طبیعت اساساً این مسیر ترمیم بازسازی جنینی را در بدن بزرگسالان پنهان می کند. ما نبود آن را تشخیص دادیم و سپس آن را برای بهبود زخم های دیابتی فعال کردیم.
محققان از فناوری نانوترانسفکشن بافتی که توسط هیئت علمی ICRME ایجاد شده است، برای رساندن ژن NPGPx به محل زخم استفاده کردند. درمان زخم‌های دیابتی، که آسیب‌های پوستی پیچیده ای در افراد دیابتی هستند، به‌ویژه دشوار است و اغلب منجر به قطع عضو یا سایر عوارض می‌شوند زیرا این گونه زخم ها به راحتی می‌توانند عفونی شوند.
پرفسور Sen، گفت: این یک رویکرد جدید هیجان انگیز برای استفاده از مکانیسم های ترمیم جنین برای بستن زخم های دیابتی در بزرگسالان است. نتایج مطالعات ما نشان می دهد که در حالی که NPGPx به فراوانی در پوست جنین وجود دارد، اما پس از تولد تا حد زیادی غیر فعال می شود، اما می تواند پس از آسیب دوباره در پوست فعال شود. ما مشتاقانه منتظر ادامه مطالعه با هدف دستیابی به ترمیمی کامل تر از طریق افزایش درک خود از نحوه عملکرد NPGPx هستیم.
منبع:
https://www.sciencedaily.com/releases/2022/11/221102123614.htm